มาต่อกันด้วย คนที่สอง

Ammy ( Brush Prairie, Washington ) ( ออแพร์ ปี 2 )

สวัสดีค่ะ 
      แนะนำตัว ชื่อแอมค่ะอายุ 24 ปี แมชเร็วมาก ไม่ถึง1 อาทิตย์ หลังจากแมชแล้ว 1 เดือน ก็มาอเมริกา ตอนนี้อยู่ที่รัฐWashington   ดูแลน้องผู้หญิง 1 คน 2 ขวบ
      ประสบการ์ณการเป็นออแพร์น่าประทับใจมากค่ะ ตอนมาที่อเมริกาสองอาทิตย์แรกนี่ร้องให้เยอะ อยากกลับบ้านมาก วันนี้อยากกลับ พรุ่งนี้อยากอยู่สลับกันไปมา เนื่องด้วยอากาศที่หนาวไม่คุ้นเคย น้อง ก็ไม่เชื่อฟัง say noตลอด ปรับสภาพตัวเองไม่ได้ ทำใจไม่ได้ต้องมาเลี้ยงเด็ก ไปออแพร์มีทติ้งอาทิตยแรกก็ไปร้องไห้ ถึงขนาดบอกเอเรียไดเรคเตอร์และโฮทว่าขออกจากโครงการ แต่ โฮท,เอเรีย, พี่ฟ้า และ เพื่อนออแพร์ ที่อยู่ที่นี่มาก่อน ทุกคนต่างช่วยให้กำลังใจให้คำปรึกษา พยุงจนถึงอาทิตย์ที่สอง ทุกคนบอกให้ออกไปเที่ยวๆๆ เราก็ยังไม่เชื่ออะไร เอเรียก็โทรไปบอกเพื่อนออแพรให้ชวนเราออกไปเที่ยว แล้วพอวันเสาร์ อาทิตย์ที่สอง โฮทก็พาไปส่งที่ดาวทาว์น พอได้ออกไปเปิดหูเปิดตานอกบ้านก็พบว่ายังมีอะไรหลายอย่างที่นี่ที่น่าค้นหาและเรียนรู้ ไม่ได้น่าเบื่อ เหมือนอยู่ที่บ้าน หลังการนั้นเป็นต้นมาไม่มีอาการโฮทซิกอีกเรย พอถึงวันเสาร์อาทิตย์เราต้องออกไปเรียนรู้โลกภายนอก ไปเรียนหนังสือ 
     โฮทก็ดีมากดูแลและให้เกียรติเราเป็นอย่างนี้ เราก็รักและเคารพทุกคนในครอบครัวรวบไปถึงญาติๆของเขาด้วย ได้เรียนรู้วิถึชิวิตอเมริกันจริงๆ เรียกได้ว่าทุกเทศกาลโฮทก็อยากให้เรามีส่วนร่วมตลอด เราก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง ได้วิชาการทำอาหารและขนมมาเยอะมาก จัดงานวันเกิดให้เราใหญ่มาก ชวนเพื่อนมา 9 คน และ รวมไปถึงญาติๆของโฮทก็มาครบทุกคน โฮทเราก็สนับสนุนให้มีเพื่อนอเมริกันอีกด้วย เค้าบอกว่าจะได้ไปดูหนังฟรี กินข้าวฟรี ข้อเสียของโฮทเราแทบไม่มีเรยจริงๆ ไม่มีการเอาเปรียบ 
     สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการเป็นออแพร์คือ เรื่องการพัฒนาตัวเงในด้านความรับผิดชอบ รู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จากคนที่เคยติดบ้านติดพ่อแม่ ได้เรียนรู้ทักษะการใชีชีวิตแบบอเมริกัน การเลี้ยงดู การส่งเสริมพัฒนาการของเด็ก มีเพื่อนที่มาจากหลากหลายประเทศ เรียนรู้วัฒนธรรมของเพื่อนประเทศอื่น  ได้ซื้อของใช้คุณภาพดีของอเมริกา ทานอาหารแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ทานมาก่อน ได้ทำกิจกรรมที่ไม่เคยทำที่ไทย เช่นเทศกาลสำคัญของอเมริกา ไปปีนเขา แคมป์ปิ้ง ไปทะเล หรือ เพื่อนบางคนได้ไปเล่นสกี เรื่องภาษานี้ก็ดีชึ่นมาก ดีขึ้นเรื่อยๆ  แต่ด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายพูดน้อยอาจทำให้พัฒนาช้ากว่าคนอื่น เวลาไปเรียนหนังสือก็ได้เจอเพื่อนหลากหลายวัย หลากหลายภาษา ทุกคนล้วนแต่นิสัยดี สามารถขอความรู้จากเพื่อนจากอาจาร์ยในเรื่องที่เราไม่รู้ได้

     ก่อนหน้านี้ประมาณสองเดือนเครียดมากกลัวไม่ได้อยู่ต่อ ยังไม่อยากกลับไทย เพราะว่ายังอยากไปเรียนหนังสือ อยากไปเจอสังคมใหม่ที่เราไม่รู้จักมาก่อน เป็นประสบการ์ณที่หาไม่ได้ง่ายๆจริง และแล้วก็ตัดสินใจอยู่ต่ออีก 12 เดือนค่ะ ตอนนี้แฮปปี้มาก หวังว่าจะเก็บประสบการ์ณและความสุขกลับไปเยอะๆ

Ammy ^^